తాను నేను

అచ్చు కానీ భావాలు

అక్షరాలుగా మారని జ్ఞాపకాలు ఎన్నో..

తనతో తాను 

మౌనంగా పెదవులు పలికే ఊసులు..

పదాలుగా మారి

మనసును ఊరడిస్తాయి..

ఒక్కోసారి అక్షరాలు కూడా అలసిపోతాయి

ఎదలో చెక్కిన గాయాన్ని రచించ లేక..

మరచి పొమ్మని మస్తిష్కం అంటుంటే

మరచిపోలేనని మతి చేసే మారాన్ని..

బాధని భరించలేని నిస్సహాయత

మరోసారి గుండెల్లో గాయపు రాతని కదిలించలేను అంటుంది..

నాతో నేను మాట్లాడకూడదు

నన్ను నేను ఓదార్చకూడదు

నన్ను నేను మరచిపోవాలి

ముఖ్యంగా ...

నువ్వు చేసిన గాయాన్ని నీ కళ్ళ బడనివ్వకూడదు

అందుకే... అక్షరాలు కూడా ఆశ్రయం ఇవ్వనంటున్నాయి నా భావాలకు...

నీ తలపో చిరునవ్వులా మిగిలిపోవాలని వరమడిగా

నొప్పిగా మిగిలిపోవాలి అనుకున్నావేమో..

ప్రతీక్షణం నన్ను కదిలిస్తూ

కాల్చేస్తూ

శాపంగా మిగిలావు..

✍️అరుణిమలు